Pija Lindenbaum "Nusia i bracia łosie"

Mam kłopot z książeczką o Nusi. Jestem jednocześnie i na tak, i na nie.

Zacznijmy od tego, co w książce Piji Lindenbaum mi się spodobało. Oczywiście ilustracje – niezwykle sympatyczne, kolorowe i zwyczajnie zachęcające do oglądania. Dzieci wertują Nusię w tę i we w tę, przypatrując się poszczególnym scenkom z wielką uwagą. Podoba mi się również nieco absurdalny humor oraz brak realizmu. Tu łosie zastępują Nusi braci, których ta bardzo chciałaby mieć, robią sobie z szafy szałas i piją wodę prosto z ubikacji zamiast ze szklanki. Dla mojej córki to oczywiste: „Mamo, przecież oni mają za duże buzie, żeby pić ze szklanki” – odpowiada, gdy sugeruję jej, że łosie powinny pić jak na porządnych ludzi przystało. To więc, co ja nazywam absurdem, w pojęciu dziecka mieści się zupełnie w granicach normy. Mama dała się nabrać na sugestię, że łosie to ludzie… cóż za bzdura :)

Zdecydowanie jednak nie podoba mi się przesłanie książki. Nusia-jedynaczka pragnie mieć rodzeństwo. O!, takiego brata Nilsa na przykład, z którym można wyjść na górkę i pozjeżdżać na sankach. Marzenie się spełnia i gdy dziewczynka wraca pewnego dnia do domu, na progu zastaje trzech braci – tyle że są to łosie. Mała z radością angażuje ich w swoje ulubione zabawy – wyjmuje klocki, kredki, zwierzątka… Nic z tego – łosie się wygłupiają, wyrysowują kredki, rzucają zwierzątkami. A potem robią niesamowity bałagan i na nic się zdają wszelkie próby tłumaczenia, że czegoś „nie wolno”, „nie powinno się”. W końcu łosie odchodzą, bo jednak na dworze jest im lepiej niż w domu. Nusia myśli: „Mam przecież Nilsa i dzieci w przedszkolu (…). Nie potrzebuję braci”. I właśnie z tym zakończeniem mam kłopot. Rozumiem, że książka może pomóc dziecku, które nie ma braci i sióstr, zrozumieć, że świat się nie kończy. Sugerowanie jednak, że rodzeństwo to li tylko bajzel, kłótnie i wyrzeczenia wydaje mi się przegięciem. Zastanawiam się jednak nad tą książką dalej i gdzieś tam w środku gryzie mnie myśl, że może jednak dzieci – tak jak moja córka – nie czytają na takim poziomie. Że łosie to łosie, a nie rodzeństwo! A jeśli tak, wszystko w tej książce jest uprawnione, sensowne i podstawne, tak jak picie wody prosto z ubikacji! No i taką oto mam zagwozdkę…

Możesz kupić tutaj: Nusia i łosie

Oprawa: Twarda
Ilość stron: 32
Rok wydania: 2008
Wydawnictwo: Zakamarki
Wymiary: 22.0x26.0cm
ISBN: 978-83-609-6337-1
Tłumaczenie: Katarzyna Skalska

Zobaczcie, jak w Bajkonurrze o Nusi czyta Olaf Lubaszenko.