Astrid Lindgren "Mio, mój Mio"

Kiedy byłam mała, miałam notatniczek, w którym zapisywałam tytuły książek do przeczytania. Najdłuższa lista oczywiście stała przy nazwisku Lindgren. Spisywałam tytuły z notek o autorce umieszczonych na okładkach. Niestety wielu książek z tej listy nie przeczytałam. Zwyczajnie nie znalazłam ich w bibliotekach, do których byłam zapisana. Karlson z dachu, Zwierzenia Britt-Marii, Lotta z ulicy Awanturników czy Mio, mój Mio. Tytuły te pamiętam po dziś dzień, bo choć książek nie czytałam, to nieraz wyobrażałam sobie, o czym mogłyby być. Najbardziej intrygował mnie tytuł Mio, mój Mio, bo zdawał mi się wyjątkowo tajemniczy. Kim lub czym był Mio? To on czy ona? Tytuł sugerował coś ciepłego, miłego. Nie potrafiłam albo nie chciałam dopowiedzieć do niego historii.

Po latach zrobiłam sobie przyjemność, czytając Mio, mój Mio. Jak bardzo jestem zdumiona fabułą i po raz kolejny zachwycona geniuszem Lindgren. To niesamowita książka! Dla dzieci to pewnie historia, która czasami będzie mocno przerażała, ale jednocześnie – jestem tego pewna! – mocno pociągała. Autorka dotyka tu jakichś pierwotnych lęków człowieka (nie tylko dziecka!) przed samotnością, śmiercią, cierpieniem. Jak odważnie na rodzące się w związku z nimi pytania Astrid odpowiada… jak się nie waha mroku… jak gotowa jest popchnąć czytelnika w otchłań, pewna tego, że ratunek przybędzie! Cudowna, cudowna, cudowna!

Bo Wilhelm Olsson jest sierotą. Wychowują go opiekunowie – ciotka Edla i wuj Sixten. Są dla chłopca nieprzyjemni, dokuczają mu, sugerują, że świat byłby lepszy bez niego, upokarzają go. Bo ma przyjaciela Benkę, a ten wspaniałego ojca. Bo bardzo tęskni za rodzicami. Pewnego dnia, wysłany przez ciotkę Edlę po sucharki, siada na ławce w parku Tegnera… magiczne okoliczności sprawiają, że trafia do Krainy Dalekiej, gdzie królem jest jego własny ojciec. Bo nie nazywa się odtąd Bo. Jego imię to Mio. Ale i ta cudowna kraina naznaczona jest cierpieniem. Dzieci porywane są przez okrutnego rycerza Kato. Mio jest tym, który ma misję ocalenia dzieci przemienionych w ptaki.

Czytam Mio, mój Mio jako alegorię. To opowieść – podobnie zresztą jak Bracia Lwie Serce – o śmierci, o tym, co po niej. To również wyjątkowa baśń o ojcu (Bogu?), którego miłość potrafi uleczyć ze zranień, i przyjaźni, która nie waha się przed niczym. Lindgren, opowiadając o Krainie Dalekiej, jest tak niesłychanie poetycka, melancholijna, smutna, choć przecież pełna wiary i nadziei. Zauroczył mnie fragment o Ptaku Żałoby:

Tylko na wierzchołku najwyższej topoli siedział samotnie wielki czarny ptak i śpiewał. Śpiewał piękniej niż wszystkie białe ptaki razem wzięte i wydawało mi się, że śpiewa właśnie dla mnie. Ale ja nie chciałem go słuchać, bo śpiewał tak, że sprawiało to ból. (…) W tym momencie nadszedł mój ojciec król. Wziął mnie za rękę i razem ruszyliśmy przez różany ogród w stronę pałacu. Ptak Żałoby śpiewał dalej, ale trzymałem ojca za rękę, jego śpiew nie był już bolesny, przeciwnie, chciałem, żeby wciąż śpiewał i śpiewał.

Lindgren, która potrafiła w Emilu, Dzieciach z Bullerbyn, Pippi Pończoszance rozbawić, objawiła mi się w Mio, mój Mio jako autorka niesłychanie mocna, filozofująca i dotykająca duszy. Prawdziwa rozkosz czytania!

Możesz kupić tutaj: Mio, mój Mio

Ilustracje: Ilon Wikland
Oprawa: miękka
Ilość stron: 192
Rok wydania: 2011
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Wymiary: 122x190 mm