Gerda Wagener, Józef Wilkoń "Wilczek"

Wilczek niemieckiej autorki literatury dziecięcej to przede wszystkim opowieść o akceptacji. Akceptować siebie uczy się sam Wilczek, który – inaczej niż jego rodzeństwo – lubi bawić się z królikami w chowanego, chlapać w wodzie i jeść szczaw. Ponieważ bohaterowi wmawiają, że musi być jak wszyscy, a więc budzący w innych postrach, próbuje coś w tym kierunku zrobić. Zabiegi „uwilczające” nie przynoszą efektu, więc Wilczek przestaje się wilczą opinią przejmować. Ale akceptować Wilczka uczą się też jego rodzice. W finale opowieści stwierdzają, że jest on „jedyny w swoim rodzaju”. Czy dzieje się tak dlatego, że syn ich opuszcza, czy może dlatego że widzą szamotaninę wewnętrzną i cierpienie potomka – tego próbuje się domyślać dorosły czytelnik tej książeczki dla dzieci. To – w moim przekonaniu – pewna nowość w literaturze dla dzieci. Wiele książeczek dla przedszkolaków ma też swojego drugiego odbiorcę i jest nim rodzic.

Ja wypożyczyłam Wilczka ze względu na ilustracje. Ponieważ moje dzieci nadal wybierają różne dziwne Horseland czy Auta, staram się zabierać do domu też coś wartościowego. Wilkoń to artysta wielowymiarowy. Jego obrazy potrafią być mroczne (Mały Asmodeusz). Tu jednak kreska i kolorystyka pozostają ciepłe, nawet łagodne.

Przeczytaj o Wilkoniu tu i tu.

Produkt w księgarniach chyba niedostępny!


Wydawnictwo: Tatarak
Oprawa: oprawa twarda
 Ilość stron: 32
Rok wydania: 2008