Czy kanon lektur trzeba przewietrzyć?

zdjęcie stąd

Wczoraj GazWyb nawoływała, żeby przewietrzyć listę lektur. Rzekomo chodzi o rozbudzanie pasji czytelniczej… ale już pierwsze zdania artykułu mówią coś innego „Szkolne lektury są archaiczne i nudzą uczniów. Do tego powielają stereotypy, nie piętnują przemocy wobec kobiet”, aby po chwili dodać: „Według raportu wrocławskiej fundacji Punkt Widzenia pt. "Męskość i kobiecość w lekturach szkolnych" brakuje w nich demokracji, a nierówność płciowa jest bardzo duża. - Bohaterek pierwszoplanowych w szkole podstawowej można się dopatrzyć kilku, w gimnazjum - tak naprawdę jednej, czyli Balladyny. Zresztą i tak ocenianej stereotypowo i negatywnie - mówi "Wyborczej" Anna Walicka z fundacji. I dodaje: - Książkowe dziewczynki służą za lustra, w których odbija się chłopięca wspaniałość”. A więc nie chodzi o pasję czytelniczą, ale o ideologię. Aż mi się nie chce tego komentować.

Myślę, że jest ogromną bzdurą odrzucanie kanonu. Swoboda, którą dostali nauczyciele (mają możliwość samodzielnego doboru lektur + obowiązek zrealizowania kilkunastu lektur z podstawy programowej na etapie klas 1-6), wystarczy. Trzeba odczytać stare lektury na nowo. Dostrzec w nich wartość. Moja córka nie miała problemu z „Plastusiowym pamiętnikiem” ani z „Z przygód krasnala Hałabały”. Nastoletni syn znajomych był zachwycony „Sposobem na Alcybiadesa”.

Odrzucanie niektórych lektur ze względu na archaiczność języka i nieprzystającą do dzisiejszych realiów fabułę dziś, oznacza wywalenie z kanonu „Pana Tadeusza” jutro. Widzę w sprzyjaniu niskim gustom społecznym zagrożenie.

Dlaczego nasze dzieci nie czytają? Czy dlatego że każemy im czytać nudne książki? W moim przekonaniu czytanie – jak dobre wychowanie – wynosi się z domu. Jeśli rodzice czytają przedszkolakom, a potem zadbają o pierwsze sukcesy czytelnicze ucznia i właściwy dobór lektur (zindywidualizowany), i jeśli dzieci zobaczą, ze rodzice czytają, że warto marnotrawić czas na książki, to będą mieli w domu mola książkowego.

Dawno temu uczyłam w szkole średniej. W technikum. Uczyłam chłopców. Nie czytali. Chciałam, żeby czytali. Starałam się pokazać im, że poezja to zagadka do rozwiązania. Omawiałam z nimi teksty Paktofoniki - udowadniając, że to też poezja. Mówiłam, że jeśli nie rozumieją kobiet, swoich dziewczyn, niech przeczytają „Granicę”, a potem pogadamy o tym, jak się uwodzi kobiety:P Przynosiłam swoje ulubione książki, o których sądziłam, że spodobają się chłopakom – Masłowska (to był przecież ich język), „Madame” Libery. Nie powiem, że wszyscy zaczęli czytać. Ale niektórzy zaczęli. Zaczęli czytać lektury.

A tutaj można podesłać MEN-owi swoje propozycje - rozumiem, że ma to być pomoc dla nauczycieli.