Sylvia Heinlein „Różowe środy albo podróż z ciotką Huldą”

Nie wierzę w przypadki. Dlatego bardzo się wzruszyłam, kiedy na początku sierpnia mąż przywiózł mi do szpitala przesyłkę od Dwóch Sióstr, a w niej „Różowe środy”. Pomyślałam, że Bóg uśmiecha się do mnie w ten sposób. Do mnie, która właśnie urodziła dziecko z zespołem Downa…

Kiedy rodzisz niepełnosprawne dziecko, patrzysz wstecz. Przed oczami stają ci wszystkie osoby upośledzone, z którymi kiedykolwiek miałaś okazję być. Robisz sobie rachunek sumienia z myślenia o niepełnosprawności, o umysłowym upośledzeniu. Ja byłam zdumiona, jak życie przygotowywało mnie na przyjęcie chorego syna. Te wszystkie fakty, które pozwalają mi dzisiaj być spokojnym i zadowolonym, pewnym tego, że nie spotkało mnie nieszczęście…

„Różowe środy” oswajają z tematem i otwierają oczy. Mnie zaskakuje, że autorka nie tylko oswaja nas z niepełnosprawnością, ale że pomaga zobaczyć nasz egoizm codzienny, pokazuje maski, które z lubością nosimy, a które nas niszczą. Marquez napisał kiedyś, że „żaden wariat nie jest wariatem, jeśli przyjmie się jego racje”. Można by parafrazować jego słowa – upośledzony też ma swoje racje, jeśli próbować je przyjąć – jego świat staje się dla nas logiczny. Doskonała jest scena , kiedy matka głównej bohaterki dziewczynki, Sary urządza małe przyjęcie z okazji swoich urodzin. Zaprasza oczywiście swoją siostrę, upośledzoną Huldę. Ta najpierw czyta wiersz o puszczaniu bąków i o tym, że jej wspaniała siostra Liana oczywiście tego nie robi. Towarzystwo jest uprzejmie skonsternowane, a ojciec próbuje ustawić rzeczywistość szepcząc sąsiadowi do ucha, że Hulda to taki rodzinny pluszak. A kiedy Liana podaje w pośpiechu kawalątki ciasta na gustownych talerzyczkach, Hulda mówi jak jest: „Ale te kawałki są bardzo małe. (…) Możesz spokojnie kroić trochę większe, takimi nikt się nie naje”. Gdybyśmy byli tak prości i szczerzy jak „opóźniona w rozwoju” Hulda, nie musielibyśmy się wiecznie spinać i bać, że ktoś nas zdemaskuje, że ktoś odkryje nasze braki. Więc się maskujemy, lukrujemy nasze życie i na końcu nie zostaje nam nic, jak na ten cukier zwymiotować. Ale też Heinlein ma wiele miłosierdzia dla swoich bohaterów. Matka Sary, która jest ułożona do przesady, która nikogo nie słucha i układa życie innych tak, aby było dla niej samej wygodnie, zostaje usprawiedliwiona przeszłością.

Sylvia Heinlein świetnie portretuje swoich bohaterów – każdy z nich to osobna historia warta przyjrzeniu się. Historia małej Sary pokazuje naszym dzieciom, jak wzbudzić w sobie odwagę do bycia sobą. Sama Hulda pomaga nam zobaczyć osoby upośledzone nowymi oczami. Jest jeszcze historia Pestki – dziewczyny, która nigdy się nie uśmiecha, i Kalego, który zgubił się w swoim życiu, i Szczura, który widzi wszystko inaczej. Zachęca ta książka do pochylenia się z refleksją nad własnym życiem. Brzmi poważnie? Bardzo dobrze. Choć nasze dzieci pewnie zatrzymają się na historii wielkiej ucieczki z domu, która okazuje się dość niebezpieczna, bo przecież nieodpowiedzialna.

„Różowe środy” więc są jedną z tych książek, wobec których nie pozostaje się obojętnym, które zapadają w pamięć i które mogą cię kiedyś uratować, sprawić, że będziesz umiał akceptować w swoim życiu to, czego dziś wydaje ci się, że absolutnie przyjąć nie jesteś w stanie.



PS
Może czasem uda się coś napisać:)

Ilustrowała: Anke Kuhl
Tłumaczyła: Tomasz Ososiński
Oprawa: Twarda
Ilość stron: 148
Rok wydania: 2015
Wydawnictwo: Dwie Siostry 
ISBN: 9788363696115